Είναι ίσως η μοναδική ώρα της ημέρας που μπορεί να σε κάνει να σταματήσεις ό,τι κάνεις και απλά να την ζήσεις: Να την δεις, να την... ανασάνεις, να την μυρίσεις. Η ώρα που τα πάντα γύρω
μοιάζουν να ακινητοποιούνται αναμένοντας να τα λούσει το παχύρευστο μελί φως του ήλιου, που μας αποχαιρετά για άλλη μία φορά, όμως πάντα τόσο επιβλητικά σα να είναι η τελευταία. Να είναι που το συνδέουμε πάντα με τα αρώματα του καλοκαιριού; Να είναι που συνήθως μας βρίσκει έξω και μας πιάνει στα πράσα ακόμα κι αν δεν το αναζητάμε; Να είναι επειδή, σχεδόν απ'όπου κι αν το κοιτάξουμε[..]
Σχολιάστε!